سرش را پایین انداخت. پلک هایش را با دو انگشت شست و سبابه دست راست فشرد.
نفس عمیقی کشید. بوی رنگ تازه دیوارها از بینی تا مغزش خزید. سرش را که بلند کرد، نزدیک ترین کاشی را دید. با خط ثلث نوشته بود:« یا من له الاسماء الحسنی».
سرش را کج کرد. مسیر پیچش سفید میم تا یای عبارت را گویی از یک دالان آبی فیروزه ای عبور داده بودند.
حس تحسین تا حنجره اش بالا آمد. با صدایی آرام، رو ه هیچکس گفت:«فیروزه ای…..پِرشیَن بلو…..آبی ایرانی…».
بغل دستی اش سرگرداند و پرسید:«ببخشید… چیزی گفتین؟!»
لبخند زد:«نه، فقط فکر کردم این کاشی ها چقدر قشنگن! نه؟!»
زن میانسال لبهایش را کج کرد؛ چشمهایش را ریز، و خیره شد به کاشی ها:«خب… آره… مثل بقیه مسجدهاست دیگه…» و چون چیز خاصی به نظرش نیامد، دوباره تسبیحش را چرخاند.
صدای جیغ مریم از کاشی ها کشاندش بیرون. سرک کشید و چشم چشم کرد تا صف جلو را بهتر ببیند.
پیرزنی دات با غیظ به مریم نگاه می کرد. مریم بازویش را گرفته بود و بی وقفه جیغ می کشید.
پیرزن گفت:«ساکت بچه! معلوم هست مادرت کجاس؟! اصلا نفهمیدم چی خوندم. بس که جلوم رژه رفتی… برو بگیر بشین پیش ننه ات دیگه!» و هلش داد.
مریم دوید سمت مادری که چشمش به کاشی ها بود
قدسی خانم مسجدی داشت سینی چای می کرداند. رسید به پیرزن:«می بینی قدسی جون! مردم ملاحظه ندارن که… آخه مسجد جای بچه آوردنه؟! سرم رفت بس که آواز خوند وسط نماز». و لیوان چای مخصوص خودش را که قدسی خانم خوب شسته بود، از توی سینی برداشت و دوباره نگاه تحقیر آمیزی انداخت به مریم که حالا توی بغل مادرش بود و داشت هق هق گریه می کرد.
یکی دیگر از زن ها گفت:«بمیرم الهی… چرا نیشگون گرفتی بچه رو؟!خب یه مادرش می گفتی…».
پیرزن حبه قند را انداخت توی دهان بی دندانش. آن را مکید و چایی اش را همانطور داغ هورت کشید:«خب چیکار کنم؟ چندبار گفتم بره بشینه پیش مادرش، نرفت و شکلک درآورد بی تربیت! والا ما هشت تا بچه بزرگ کردیم، کِی از این اداها جلوی بزرگتر درمی آوردن؟! ما همه اش حواسمون به بچه مون بود… مثل این دخترای حالا نبودیم که ولشون کنیم بقیه رو اذیت کنن… مام عین خیالمون نباشه».
مریم هنوز هق هق می کرد. آستین لباسش را که بالا زد، جای نشگون حسابی قرمز شده بود. مادر چیزی نگفت. دختر سه ساله اش را بغل کرد. خیلی سعی کرد آرام باشد. ولی ابروهایش بی اختیار درهم رفتند.
کسی داشت پشت پرده قرآن می خواند.قدسی خانم مسجدی سینی چای را طرف مریم و مادرش نبرد. داشت برمی گشت آبدارخانه زنانه که شوهرش از آن طرف پرده صدایش زد:«مش قدسی! به خانم حاج آقا بگو که آقا بیرون دم در منتظرشون هستن».
قدسی خانم هرکس را که در قسمت زنانه نشسته بود، از نظر گذراند. همه را می شناخت. کسی نبود که به نظر بیاید همسر امام جماعت جدید مسجد باشد. این شد که گفت:«مطمئنی خانمشون اینجاست؟ فکر کنم زودتر رفته باشن ها!»
مادر مریم چادرنمازش را تا زد و توی سجاده اش گذاشت. عروسک مریم را توی کیفش چپاند و با صدای بلند گفت:«بی زحمت به حاج آقا بگین الان میام». مریم هنوز داشت اشک هایش را پاک می کرد. مادر دستش را گرفت. از مین صف طولانی ردیف اول گذشت.
به پیرزن که رسید، خم شد. گونه های چروکیده و توخالی پیرزن را بوسید. لبخندی زد و گفت:«ببخشید حاج خانوم! من بعد از نماز مغرب و عشا تو حسینسه هستم. امری باشه در خدمتم. به بقیه خانم ها بگین اگه سوالی دارن، بیان. شاید بتونم جواب بدم. من هم طلبه هستم». و مریم را که پشت سرش قایم شده بود، سمت در مسجد کشید.
“نویسنده: زهره شریعتی”
